Cornelis Moerman, huisarts in Vlaardingen, ontdekte in de 30-er jaren een relatie tussen kanker en voedingsfouten. In de jaren erna ontwikkelde hij zijn dieet, gebaseerd op veel verse groenten en fruit, geen geraffineerde suiker, geen vlees, wel vette vis, zo min mogelijk bewerkte voeding: dus zonder toevoegingen van geur-, kleur- en smaakstoffen. Hij ontdekte dat in verse en vooral rauwe groenten veel stoffen zitten die belangrijk zijn voor het lichaam om zelf de kanker te bestrijden. Later is de aanwezigheid van deze kankerremmende stoffen bevestigd en zijn ze chemisch geïdentificeerd.
In de periode dat Moerman zijn dieet ontwikkelde, werd de Duitse onderzoeker Otto Warburg geëerd met de Nobelprijs voor zijn onderzoek naar het metabolisme van kankercellen: hij had ontdekt dat kankercellen zich van energie voorzien door vergisting waarvoor veel glucose (suiker) nodig is. Dit in tegenstelling tot gezonde cellen die verbranding als energie-opwekking gebruiken, waar ook vet voor gebruikt kan worden, zodat het glucose gehalte in het bloed lager kan zijn.
Het zgn Moerman-dieet draagt bij tot een stabiel laag glucosegehalte en zorgt zo voor een milieu waarin kankercellen zich niet thuis voelen.